In de Atlantische Oceaan heeft zich een enorme drijvende band van zeewier gevormd, die eruitziet als een grote bruine slang. Dit fenomeen is zo uitgestrekt dat het zelfs vanuit de ruimte te zien is. Deze band, die duizenden kilometers van de Golf van Mexico naar de westkust van Afrika reikt, bereikte in mei 2025 zijn grootste omvang. Wetenschappers schatten dat het gewicht hiervan maar liefst 37,5 miljoen metric ton bedraagt. Van de Caraïben tot Florida zijn kustgebieden elk jaar voorbereid op de komst van deze bruine alg.
Wat Onderzoeken Wetenschappers?
Wetenschappers proberen te begrijpen waarom deze alg zo snel groeit. Is het een klein probleem of duidt het op een grote verandering in de ecologie van de Atlantische Oceaan als gevolg van klimaatverandering? Voorheen was het sargassum-zeewier beperkt tot de kalme wateren van de Noord-Atlantische Sargasso Zee, maar tegenwoordig heeft het zich verspreid over het hele tropische Atlantische bekken.
Hoe Groot Is Deze Band?
Deze band is nu groter dan 8.800 kilometer, wat meer is dan twee keer de breedte van het Amerikaanse continent. In 2011 vond er een significante verandering plaats toen de winden en de zeespiegel varieerden, wat leidde tot de uitbreiding van het zeewier naar nieuwe gebieden. Sindsdien neemt de hoeveelheid elk jaar toe. Recente studies hebben aangetoond dat deze toename het gevolg is van grote veranderingen in de chemie van het zee-water, met name in de snelle stijging van stikstof en fosfor, beide belangrijk voor de groei van algen.
Wat Is de Rol van de Mens?
Een groot deel van deze toename in voedingsstoffen wordt toegeschreven aan menselijke activiteiten, zoals lozingen van industrieel afvalwater, ongezuiverd stedelijk afvalwater en de afvoer van de Amazone-rivier, die stikstofrijk water naar de Atlantische Oceaan brengt. Tussen 1980 en 2020 is de stikstofconcentratie in alg monsters met meer dan 50% gestegen.
Welke Gevolgen Heeft Dit?
De groei van het zeewier blokkeert het zonlicht, wat leidt tot de verstikking van onderwaterkoraalriffen. Hierdoor ontstaan er zuurstofloze zones, waar het leven in de zee ernstig wordt bedreigd. Terwijl het zeewier afsterft, geeft het water houthoudende zwavelgassen af, die een geur hebben die vergelijkbaar is met rotte eieren, en dit kan ademhalingsproblemen veroorzaken.
