Het lijkt misschien goed te gaan met het ijs op aarde, maar niets is minder waar. Elke dag worden er klimaatmythes besproken, en vandaag richten we ons op de mythe dat alles prima is met het ijs. Dit klinkt geruststellend, maar het negeert de verontrustende stijging van de wereldwijde gemiddelde temperatuur, die aantoonbaar het gevolg is van menselijke activiteiten.
Neem bijvoorbeeld Antarctica. Tijdens de periode van 2020 tot 2021 was er een tijdelijke opleving van het zee-ijs. Toch volgden er recordlage niveaus van 2022 tot 2025. Bovendien verliest het landijs op de lange termijn steeds meer massa. Een korte sneeuw-boost in de jaren 2021 tot 2023 verandert dit zorgwekkende beeld niet.
De situatie aan de Noordpool is eveneens zorgwekkend. Sinds 2007 zijn de minimumwaarden in september aan de onderzijde van de reeks blijven hangen. Dit suggerereert stabiliteit, maar als we dieper graven, ontdekken we dat de oppervlakte niet het volledige verhaal vertelt. Het ijs aan de oppervlakte is dunner en jonger, wat betekent dat er minder meerjarig ijs overblijft; dit maakt het ijs kwetsbaarder. Bovendien warmt de Arctische regio veel sneller op dan gemiddeld. Deze hogere temperaturen kunnen leiden tot nog meer smelten van het ijs.
De gletsjers wereldwijd zijn ook niet in goede conditie. Een recent overzicht toont aan dat er jaarlijks ongeveer 273 gigaton aan massa verloren gaat, van het jaar 2000 tot en met 2023, met een versnelling van deze trend. Dit heeft niet alleen gevolgen voor de zeespiegelstijging, maar raakt ook de drinkwatervoorziening en waterkrachtcentrales in bergachtige gebieden.
Het gedrag van het ijs is uiterst complex, beïnvloed door verschillende weersystemen en fluctuaties die het moeilijk voorspelbaar maken. Echter, de meetbare en snelle opwarming op zowel de noord- als zuidpool heeft duidelijk gevolgen. Het lijkt niet onlogisch om te concluderen dat dit vroeg of laat zal leiden tot een versnelde smelt van het ijs.
