De Dacia Dokker-uitbreiding was voor Eberhard Rabe geen klussenproject, maar het begin van een verhaal dat naar vrijheid smaakt. De gepensioneerde uit Rathenow wilde geen routine meer, geen verwarmingslucht en geen grijze straten. Hij zocht zon, beweging en dat kleine kriebeltje dat je voelt wanneer je iets waagt. Twee weken na het begin in Brandenburg staat hij nu met uitzicht op de Middellandse Zee – en glimlacht terwijl hij zijn voeten in het koude water steekt.
Van YouTube-video naar rollend huis
Wat begon als een spontane idee, werd snel een missie. Eberhard Rabe had lang gedroomd van zijn eigen camper, maar niet zomaar een. Het moest een lichte, onderhoudsvriendelijke en praktische metgezel zijn – geen luxe voertuig. Op een dag klikte hij op een video waarin de Dacia Dokker-uitbreiding stap voor stap werd getoond. Dat was het: het perfecte concept. Duidelijk, robuust en kan gedaan worden met de hand.
Hij zocht dagenlang naar een geschikt voertuig en vond uiteindelijk in Brandenburg een goed onderhouden Dokker met weinig kilometers. Vanaf dat moment was het duidelijk: de winter zou anders zijn. Hij maakte plannen, zaagde hout en experimenteerde met bevestigingen. Geen werkplaats, geen designer, alleen Eberhard, een decoupeerzaag en de wil om iets eigen te creëren. Stap voor stap ontstond een ruimte die zowel functioneel als gezellig was: een uitschuifbare ligplaats, opbergruimte onder het bed, kleine planken en een geïmproviseerde keukenbox met gasfornuis.
Het mooiste daarvan: elke centimeter droeg zijn handschrift. Toen hij voor het eerst in de klaar-omgebouwde wagen zat, was het geen auto meer – het was zijn kleine huis op wielen. En het zou hem niet alleen door Spanje brengen, maar ook door een levensfase die plots vol energie zat.
Dagelijks leven aan de zee – tussen stroom, kou en zon
Vrijheid is een groot woord. Op parkeerplaatsen nabij Dénia, tussen Valencia en Alicante, krijgt het voor Eberhard een heel concrete betekenis. De Dacia Dokker-uitbreiding staat bijna direct aan het strand. Wanneer hij ’s ochtends de schuifdeur opent, ligt de zee als een zilveren tapijt voor hem. Koffie zetten, ademhalen, denken. Gewoon zijn.
Hij heeft geleerd dat reizen met een camper niet alleen romantiek is. “Je maakt fouten, corrigeert ze, leert erbij”, zegt hij. Bijvoorbeeld met het stroomverbruik. Een keer probeerde hij de dag te beginnen met een klein koffiezetapparaat – prompt was de batterij leeg. Nu gebruikt hij het gasfornuis, dat werkt altijd. “Je moet alleen willen”, zegt hij lachend.
De nachten zijn kouder dan gedacht. Zelfs aan de Costa Blanca kan de thermometer soms net iets boven nul zakken. Een dikke deken redt hem, en ’s ochtends verwarmt de zon sneller dan je hem kunt opklappen. Hij schrijft aantekeningen in zijn dagboek, knutselt aan kleinigheden en observeert mensen op het strand. Vrijheid voelt stil – als de wind door het haar en zout op de huid.
Zijn wagen trekt nieuwsgierige blikken aan. Velen blijven staan, vragen hoe je zoiets voor elkaar krijgt. De Dacia Dokker-uitbreiding lijkt onopvallend, maar is slim opgelost. Elk onderdeel heeft zijn plaats, niets rammelt. Rabe vertelt openhartig, geeft tips, legt zijn zonnepanelen, watercontainers en de geïmproviseerde tafel uit. Zo wordt de stille ambachtsman ineens een verhalenverteller – iemand die toont dat moed belangrijker is dan perfectie.
Ontmoetingen en kleine avonturen
Alleen reizen schrikt hem niet af. Integendeel, hij geniet ervan zijn eigen ritme te hebben. Maar onderweg ontmoet je mensen – en precies dat vindt hij geweldig. De Dacia Dokker-uitbreiding wordt een deur-opener. In Dénia zit hij in een klein barretje, drinkt bier en komt in gesprek met een jonge Spanjaard. Geen gemeenschappelijk vocabulaire, maar een glimlach gaat ver. Met de telefoon en een vertaalapp lukt het op de een of andere manier. Beide lachen om misverstanden, om het eeuwige scrollen op smartphones. De vriendin van de man spreekt Russisch – dat begrijpt Eberhard, en plotseling wordt het gesprek levendig.
Het zijn zulke momenten die blijven hangen. Geen foto kan ze vangen. Het is die onverwachte nabijheid die Vanlife maakt. Je deelt verhalen, plekken, soms gewoon stilte.
Bald wil hij verder naar het zuiden. Daar waar de sinaasappelvelden dichter worden en de lucht naar de lente ruikt. Het plan? Geen. Gewoon rijden, zien, voelen. “Er is te veel te ontdekken om op één plek te blijven”, zegt hij. Naast hem staat een klein versierd mini-kerstboompje – gekocht op een markt in Dénia. Het reist mee, als een stukje thuis op wielen.
Een leven dat zich gemakkelijk aanvoelt
De Dacia Dokker-uitbreiding is meer dan een auto met een bed. Het is een symbool voor een houding. Je hebt geen grote rekening nodig om iets eigen te creëren. Gewoon ideeën, geduld en de neiging om je open te stellen voor het nieuwe. Eberhard Rabe toont aan dat zelfbepaling geen luxe is, maar een keuze.
Spanje was voor hem geen toeval. Hij wilde zon, warmte en beweging. De winterkou in Duitsland werd hem te grijs. Nu staat hij vaak blootsvoets in het zand, kijkt naar de golven en denkt dat alles goed was. Natuurlijk zijn er momenten van onzekerheid – wanneer de tank bijna leeg is, de wifi hapert of de wind aan de wagen rammelt. Maar die maken er deel van uit.
De reis verandert hem. Het maakt hem bewust, geduldig, dankbaar. Hij weet nu hoe weinig je echt nodig hebt om je vrij te voelen. En precies dat wil hij anderen laten zien als hij in het voorjaar terug naar Rathenow komt. Misschien bouwt hij de wagen verder uit, misschien plant hij al de volgende route. Wie weet.
De Dacia Dokker-uitbreiding blijft zijn persoonlijke vertrekpunt, een werkbank op wielen, een stille bewijs dat dromen geen leeftijdsgrens hebben.
