De recente ontdekking markeert een belangrijke verschuiving in de paleogenetica en opent nieuwe mogelijkheden voor het bestuderen van lang geleden uitgestorven wezens.
Bevroren schat uit het permafrost
Wetenschappers van het Centrum voor Paleogenetica in Stockholm, in samenwerking met SciLifeLab en het Globe Institute in Kopenhagen, hebben weefsels geanalyseerd afkomstig van tien mammoeten die werden aangetroffen in het Siberische permafrost, dat wil zeggen in permanent bevroren grond. Drie monsters bevatten sporen van RNA, maar slechts één was opmerkelijk goed bewaard gebleven.
Deze weefsels waren afkomstig van een harige mammoet genaamd Juka, wiens lichaam in 2010 werd ontdekt aan de kust van de Laptevzee, nabij het dorp Jukagir. Deze jonge mammoet, die tussen de 39.000 en 40.000 jaar geleden stierf, heeft de oudste bekende RNA-sequenties in de geschiedenis opgeleverd. De resultaten van het onderzoek werden medio november gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Cell.
„We hopen dat ons werk belangstelling zal wekken voor het onderzoeken van RNA in andere oude resten, die niet noodzakelijkerwijs uit de ijstijd komen,“ aldus Emilio Mármol-Sánchez, een van de hoofd auteurs van de studie.
De oudste RNA tot nu toe
Decennia lang kwamen de inzichten over prehistorische wezens vooral voort uit botten en fossielen. Deze kunnen echter slechts een beperkt aantal informatie onthullen. Pas moderne technologieën hebben het mogelijk gemaakt om ook DNA en RNA uit oude resten te verkrijgen.
Tot nu toe was de oudste RNA afkomstig van de resten van een wolvenwelp, die ongeveer 14.000 jaar geleden op Siberië leefde. Het overtreffen van deze grens was bijna drie keer mogelijk gemaakt door het uitzonderlijk goed bewaarde weefsel van de mammoet.
„Dankzij RNA kunnen we toegang krijgen tot de actuele biologie van de cel of het weefsel in real-time tijdens de laatste momenten van het leven van het organisme,” voegde Mármol-Sánchez toe.
Wat heeft genetica onthuld?
De RNA verkregen uit spierweefsel heeft actieve genen onthuld die verband houden met spiercontractie en stressreacties. Deze bevindingen ondersteunen eerdere hypothese dat Juka kort voor zijn dood werd aangevallen door sabeltandtijgers.
