Colossal Biosciences heeft een belangrijke mijlpaal bereikt in de poging om de dodo, een uitgestorven vogelsoort, terug te brengen. De dodo was een grote, niet-vliegende eilandvogel die bekend stond om zijn ronde lichaam, stevige poten en kalme gedrag rond mensen.
Het team heeft reproductiecellen van duiven gekweekt en bereiden gemanipuleerde kippen voor om deze cellen te dragen, met het doel om binnen vijf tot zeven jaar kweekgroepen vrij te laten. Het plan is ambitieus; het doel is om genoeg gezonde vogels te creëren die in het wild kunnen overleven, terwijl de fouten die eerder tot het uitsterven van de soort leidden, worden vermeden.
Het onderzoek wordt geleid door Anna Keyte, Ph.D., bij Colossal Biosciences. Haar onderzoek richt zich op het genetisch modificeren van vogels en voortplantingstechnologieën. Wetenschappers beginnen dit herlevingsproces met oervitaliteitcellen – de embryonale voorlopers van sperma en eieren – die in het laboratorium kunnen worden verzameld en uitgebreid. Bij vogels kunnen deze cellen in embryo’s worden getransplanteerd, zodat het gastorganisme later donor-sperma of -eieren produceert.
Ingenieurs bewerken vervolgens het DNA zodat de nakomelingen de kenmerken van de dodo hebben, waaronder lichaam en kopvorm, een bundel kenmerken die biologen het fenotype noemen, het observeerbare resultaat van genen en omgeving. Nicobar-duiven dienen als het startpunt omdat ze de bekendste levende verwanten zijn.
Kippen worden gebruikt als surrogaatgastheer, een vervangend dier dat voortplantingscellen van een andere soort draagt. Colossal stelt dat zij kippen heeft geproduceerd die zijn genetisch gemodificeerd om duivencellen te accepteren en deze door te geven aan hun nakomelingen.
Het klonen van vogels is niet praktisch omdat vogelembryo’s zich ontwikkelen binnen moeilijk toegankelijke eieren. Daarom wordt celoverdracht gecombineerd met CRISPR-technologie om nauwkeurige bewerkingen aan te brengen die aan nakomelingen worden doorgegeven.
Genetische analyses plaatsen de Nicobar-duif dicht bij de dodo op de stamboom van de duivenfamilie. Deze nabijheid vergemakkelijkt het bewerken van specifieke locaties zodat een kuiken dodo-achtige kenmerken ontwikkelt in plaats van duifkenmerken.
Een nieuwe studie beschrijft hoe onderzoekers duivencellen maandenlang in leven konden houden en aantoonden dat deze cellen naar de geslachtsklieren van zowel duiven als kippen kunnen migreren. Het team rapporteert ook recepturen die insulineregeling aanpassen en groeifactoren toevoegen, terwijl signalen die cellen te vroeg laten rijpen, beperkt worden.
De groep observeerde een stijging van de celdeling door pleiotrofine, een groeifactor die de celdeling in kleine doses kan stimuleren.
Onderzoekers bevestigden de identiteit van de cellen door bekende merkers voor voortplantingscellen in de cultuur te controleren. Vervolgens injecteerden ze gemerkte cellen in embryo’s en volgden ze de cellen terwijl ze naar de toekomstige testes of eierstokken gingen.
Het dieet van stoffen is cruciaal omdat vogels aanzienlijk verschillen in hun celcommunicatie. Wat voor kippen werkte, hield duivencellen niet op de lange termijn gezond, dus het team paste elk ingrediënt aan. Een schatting suggereert dat de eerste vrijlatingen binnen vijf tot zeven jaar kunnen plaatsvinden in plaats van tientallen jaren.
Ondanks deze technologische vooruitgang zijn er ook kritische stemmen over de haalbaarheid. Sommige onderzoekers zijn voorzichtig en wijzen op de noodzaak om niet te veel beloften te doen. De discussie draait vooral om de genetische architectuur, de manier waarop veel genen en hun regulatie samenwerken om complexe eigenschappen te produceren. Het recreëren van eigenschappen zonder het originele genoom te herstellen, roept vragen op over waar de grens ligt.
Bovendien bestaat er een ethisch risico. Als het publiek gelooft dat uitgestorven soorten kunnen worden herbouwd, kan dit de steun voor de bescherming van habitats die levende soorten nu nodig hebben, verzwakken.
Hoewel genetische hulpmiddelen niet als vervanging voor habitatbescherming dienen, kan het een waardevol middel zijn voor gevallen waarbij alleen fokken niet snel genoeg gezonde variatie kan opbouwen. Diversiteit zal essentieel zijn als vogels ooit weer vrij kunnen vliegen. Het creëren van een brede genetische diversiteit verlaagt het risico dat een enkele ziekte of hittegolf de inspanningen tenietdoet.
Aan de toekomstplanning moet open communicatie met de lokale gemeenschappen zijn gewaarborgd. Vertrouwen is cruciaal, net als technologie, als mensen samenleven met een terugkerende soort.
