Wetenschappelijk Doorbraak: Ongebruikelijke Sterrenexplosie Buiten ons Zonnestelsel Vastgelegd

In een ongekende wetenschappelijke prestatie hebben astronomen een enorme explosie van een dwergster buiten ons zonnestelsel waargenomen. Dit is de eerste keer dat een materieel coronaal uitbarsting van een niet-zon ster is gedocumenteerd. De explosie, die een enorme hoeveelheid plasma uitstoot, heeft de potentie om de atmosfeer van een nabijgelegen aardachtige planeet te verstoren.

Het onderzoeksteam, bestaande uit wetenschappers uit het Verenigd Koninkrijk en China, benadrukt dat deze ontdekking een belangrijke stap is in de zoektocht naar planeten die mogelijk bewoonbaar zijn. Een diepgaand begrip van de aard van deze uitbarstingen is cruciaal voor het selecteren van toekomstige doelwitten.

De ontdekking werd gedaan door het vastleggen van een “type II radiostralingsexplosie”, als gevolg van een schokgolf die gepaard gaat met het uitwerpen van materie uit de atmosfeer van de ster de ruimte in. Dit werd waargenomen vanuit een ster die ongeveer 40 lichtjaar van de aarde verwijderd is, wat het ongeveer tien keer verder maakt dan het dichtstbijzijnde bekende sterrenstelsel.

Ondanks eerdere speculaties, vormt deze waarneming het eerste onbetwistbare bewijs van materiële coronaal uitbarstingen buiten ons zonnestelsel, wat het tot nu toe de meest overtuigende is.

De ster waarvan de explosie werd waargenomen, staat wetenschappelijk bekend als StKM 1-1262 en behoort tot de M-dwergklasse. Dit zijn sterren die kleiner zijn dan de zon maar veel actiever zijn, met hoge emissies en uitbarstingen, waardoor ze belangrijke doelwitten zijn in de zoektocht naar buitenaards leven, gezien hun overvloed en de mogelijkheid om planeten rondom hen te observeren.

Echter, deze intense activiteit vertegenwoordigt een potentieel gevaar, aangezien de “habitable zone” rond deze sterren zich dicht bij hen bevindt, wat betekent dat planeten vaak worden blootgesteld aan sterke herhaalde invloeden van sterrenexplosies.

Hoofdonderzoeker Joe Callingham verduidelijkte dat het herhaaldelijk optreden van deze uitbarstingen het potentieel heeft om planeten geheel van hun atmosfeer te ontdoen, zelfs als ze zich in een ideale positie voor vloeibaar water bevinden.

De wetenschappers maakten gebruik van gegevens van de “LOFAR”-telescoop in Nederland, samen met geavanceerde dataverwerkingstechnieken ontwikkeld door onderzoekers van het Paris Observatory, die hen in staat stelden om een nauwkeurige flits aan de hemel te detecteren ondanks de moeilijke observatieomstandigheden.

Bevestigingen via de “XMM-Newton” ruimte telescoop toonden aan dat de ster behoort tot de M-dwergklasse en zich met een snelheid draait die 20 keer de rotatiesnelheid van de zon bedraagt. Analyses laten zien dat de materiële coronaal uitbarsting zich verplaatst met een snelheid tot wel 2400 kilometer per seconde, een zeldzame snelheid zelfs voor de zon, die slechts in 5% van vergelijkbare situaties voorkomt. Dit wijst op de mogelijkheid dat deze uitbarstingen in staat zijn om de atmosferen van nabijgelegen planeten weg te slepen.