Het Belang van het Delen van Negatieve Resultaten in Onderzoek
Hoewel de meeste onderzoekers beweren dat het belangrijk is om negatieve resultaten te delen, blijkt dat aanzienlijk minder dit daadwerkelijk in de praktijk doen. Een recente studie van Springer Nature toont aan dat 98 procent van de onderzoekers het eens is dat nullresultaten gecommuniceerd moeten worden, maar slechts 30 procent van degenen die dergelijke resultaten hebben, heeft geprobeerd deze te publiceren in een tijdschrift.
Jan-Ole Hesselberg van de Stiftelsen Dam stelt dat het ontbreken van publicaties over nullresultaten aanzienlijke problemen voor het onderzoek met zich meebrengt. “Het is onmogelijk om een juist beeld van de kennisbasis te krijgen als we niet alle informatie beschikbaar hebben,” aldus Hesselberg. Wanneer onderzoekers zich niet bewust zijn van eerdere mislukte pogingen, lopen ze het risico tijd en geld te verspillen aan werk dat al gedaan is.
Een schatting van PwC in 2018 duidde aan dat Europa jaarlijks tot 26 miljard euro verliest door dergelijk dubbel werk. In de Verenigde Staten toonde een studie aan dat onderzoeksprojecten ter waarde van meer dan 3,6 miljard kronen nooit gepubliceerd werden. In Noorwegen schenden veel onderzoekers ook de wet door resultaten van klinische studies niet openbaar te maken, ondanks dat EU-regelgeving dit binnen twaalf maanden vereist.
De meest voorkomende redenen waarom onderzoekers geen nullresultaten publiceren, zijn de veronderstelling dat tijdschriften deze niet zullen accepteren of de vrees dat het hun carrière kan schaden. Ongeveer de helft van de ondervraagden geeft aan niet te weten waar ze dergelijke resultaten kunnen indienen, terwijl anderen vrezen dat collega’s ze als falen zullen beschouwen.
Tegelijkertijd toont de enquête aan dat degenen die daadwerkelijk negatieve resultaten publiceren, vaak positieve gevolgen ervaren. Velen rapporteren nieuwe samenwerkingen, meer citaties en de ontwikkeling van betere methoden. “Het zou eigenlijk voor de hand moeten liggen. Dit is hoe de wetenschap zou moeten functioneren, en daarom doen we dit,” concludeert Hesselberg.
Hij pleit ervoor dat het onderzoeksysteem veranderd wordt zodat tijdschriften de methode beoordelen voordat het onderzoek begint en zich verplichten om de resultaten te publiceren, ongeacht de uitkomst.
