Onder de brandende zon zakt de aarde met een verdrietig gezicht in de uitgestrekte zee terwijl de regen valt. Voor de tiener Linsai, die op de Salomonseilanden in de Stille Oceaan woont, zijn de steeds warmer wordende dorpen en de frequentere cyclonen een bron van angst. Hoewel hij de principes van klimaatverandering misschien niet volledig begrijpt, zijn de angsten over de toekomst die hij in zijn tekeningen weergeeft duidelijk.
“Mijn vader zei dat de aarde warmer wordt en ons huis onder water zal komen te staan. Wanneer de angstaanjagende cyclonen komen, huilen mijn broertjes en zusjes. Mama zegt dat we ons huis aan de kust moeten verlaten en naar een hogere plek moeten verhuizen,” zegt hij met tranen in zijn ogen.
De Salomonseilanden, die uit laaggelegen eilanden bestaan, worden wereldwijd het hardst getroffen door de klimaatcrisis. Overstromingen van kustdorpen en de aantasting van zoetwaterbronnen door zout water verergeren het probleem van voedsel- en waterschaarste. Al meer dan vijf eilanden zijn gezonken, en als een arm land is het moeilijk om de middelen te vinden om dit tegen te houden. Toen hem werd gevraagd wat zijn droom is, antwoordde hij: “Veilig samenleven met mijn gezin van zes.”
Op 18 oktober, tijdens de 30e Conferentie van de Partijen van de VN-Klimaatverandering (COP30) in Belém, Brazilië, ontmoette ik toekomstgeneraties die een lange reis hadden gemaakt. Linsai en de twintigjarige Abasi uit Tanzania namen deel aan de klimaatconferentie op uitnodiging van de internationale hulporganisatie World Vision. Voor het eerst in hun leven vlogen ze en gebruikten ze hun tekeningen om hun klimaatproblemen te verbeelden.
Abasi’s familie, die een gezinsboerderij in het zuiden van Tanzania beheert, heeft zwaar te lijden gehad onder de herhaalde droogtes en heftige regenval die onlangs hebben plaatsgevonden. Dromen om geld te verdienen met maïs en bonen zijn in duigen gevallen. Tanzania kent traditioneel duidelijke droge en natte seizoenen, maar de inconsistenties in het weer hebben geleid tot grotere schade aan de landbouw en het levensonderhoud van de bewoners. Hij schilderde het verwoestende beeld van hun huis dat instortte door hevige regen, evenals de gezichten van zijn broertjes en zusjes die zich verdrietig voelden omdat ze niet naar school konden. “Het spijt me dat ik niet zo goed kan tekenen,” zei hij beschaamd na meer dan een uur te hebben geknutseld aan zijn kunstwerk.
“Vrienden die naar de stad zijn gegaan vanwege de moeilijkheden in de landbouw lijden onder lage lonen of kunnen geen werk vinden en komen weer terug. Klimaatverandering steelt de gelukkige toekomst, maar mensen zijn zich er vaak niet van bewust of hebben er geen interesse in.” Abasi besloot een klimaatactivist te worden om bewustzijn te creëren van de klimaatcrisis die zijn land bedreigt en de slachtoffers te helpen.
Beiden maakten hun reis naar Belém en passeerden onder andere Doha en São Paulo. De overweldigende stad verbaasde hen. Terwijl ze de smog van auto’s tussen de hoge gebouwen van ‘welvarende landen’ zagen, realiseerden ze zich de echte oorzaken van klimaatverandering. Abasi merkte op dat de schade van de klimaatcrisis in zijn dorp hem steeds meer zal doen verwijzen naar ‘ontwikkelde landen zoals Korea’ als een bron van wrok.
“Toen ik over Korea leerde, ontdekte ik dat grote bedrijven zoals Samsung, Hyundai en Posco de wereldwijde klimaatcrisis verergeren. Mijn familie en vrienden hebben geen grote fouten gemaakt, maar de schade wordt steeds erger. Welvarende landen en grote bedrijven moeten meer verantwoordelijkheden nemen voor de schade die kleine en arme landen oplopen.”
Linsai, die Korea kent als het land van BTS en BLACKPINK, hoopt dat invloedrijke K-popsterren de klimaatschade op de Salomonseilanden aan de wereld kunnen verduidelijken. Dit was de roep om aandacht voor de situatie van kwetsbare landen en het mobiliseren van wereldwijde klimaatacties.
Terwijl de stemmen die nationale belangen benadrukken weerklonken, kregen de stemmen van de toekomstgeneraties, die het meest lijden onder de stijging van de gemiddelde wereldtemperatuur met 1,5 graden, dit jaar niet veel aandacht op de klimaatconferentie. In de ‘kinderen- en jongerenhoek’ die door wereldwijde jongerenorganisaties werd opgezet, werden verschillende meningen gedeeld. Er zijn discussies gaande over financieringsmogelijkheden om sociale kwetsbare groepen, zoals kinderen en jongeren, te helpen zich aan te passen aan de klimaatverandering, maar ontwikkelingslanden klagen dat ‘de omvang van de fondsen totaal onvoldoende is’.
