Uit recent onderzoek in de zuidelijke vlaktes van Nepal blijkt dat gebieden die door mensen worden gedomineerd, minder soorten herbergen, terwijl de ecosysteemfunctie en de nabijheid in de evolutionaire stamboom vergelijkbaar zijn.
Menselijke activiteiten fungeren als een soort filter, waardoor alleen bepaalde vogels kunnen overleven. Zelfs in natuurlijke gebieden zijn er tekenen van deze filtering wanneer houtkap en jacht gevoelige soorten verwijderen, waardoor alleen nauw verwante groepen vogels overblijven die veerkrachtig en aanpasbaar zijn.
Een mozaïeklandschap biedt meer “huizen” en ecologische rollen voor vogels, wat hen helpt te overleven, zelfs temidden van menselijke verstoringen. Het onderzoek, gepubliceerd in het Journal of Environmental Management, toont aan dat een dergelijk mozaïek van verbonden habitats in combinatie met een vermindering van verstoringen van menselijke activiteiten de aantallen vogels en de soorten kan vergroten.
Volgens Hem Bahadur Katuwal, assistent-professor aan de Xishuangbanna Tropical Botanical Garden, Chinese Academie van Wetenschappen, zoeken vogels naar heterogeniteit in hun habitats. Maar menselijke activiteiten homogeniseren steeds meer de landschappen, ten koste van de vogelhabitats.
In de studie werden de diversiteit, ecologische eigenschappen en functies (habitat, dieet, mobiliteit en lichaamsgrootte) en de afstamming van 238 willekeurig geselecteerde vogelsoorten in een anthropogene (landbouw en nederzetting) en een natuurlijke (bos en rivier) habitat binnen het Parsa-Koshi Complex onderzocht gedurende meer dan een jaar.
Met behulp van computermodellen vergeleken de onderzoekers deze gegevens met het niveau van menselijke activiteit en landschaps patronen in hetzelfde gebied. De studie toonde aan dat menselijke activiteiten mogelijk het aantal en de verscheidenheid aan vogels verminderen, waardoor de gemeenschappen eenvoudiger worden.
Aan de andere kant ondersteunen landschappen met veel verschillende habitats, zoals bossen, rivieren en open gebieden, meer vogelsoorten. Dit kan worden toegeschreven aan de beschikbaarheid van gevarieerde “huizen” en rollen voor vogels, wat hen helpt te overleven, zelfs als mensen het land veranderen.
De auteurs van de studie ontdekten ook dat menselijke habitats, door activiteiten zoals landbouw, ontbossing en infrastructuurontwikkeling, mogelijk hun unieke vogelsoorten verliezen en eindigen met dezelfde soorten in termen van soortendiversiteit, ecologische functies en fylogenetische clusteringpatronen.
De co-auteur Hari Prasad Sharma, associate professor aan de Centrale Afdeling van Dierkunde, Tribhuvan Universiteit, merkte op dat antropogene druk in fragiele landschappen de vogel gemeenschappen heeft gedreven naar verminderde veerkracht en toenemende homogenisatie.
Bovendien vonden de onderzoekers in natuurlijke habitats, in termen van functie en evolutionaire eigenschappen, dat natuurlijke habitats vele soorten ondersteunen die een breed scala aan ecologische rollen vervullen, terwijl nederzettingen en andere door mensen gewijzigde gebieden veel minder soorten en eenvoudigere vogelgemeenschappen hebben.
De studie benadrukt dat de diversiteit van vogels afhangt van de mate van habitatveranderingen door menselijke invloeden. Met name bosgebieden bieden belangrijke habitats voor onderscheidende vogelsoorten die zeldzaam zijn in andere habitats.
Het is essentieel dat we de kwaliteit van deze habitats beschermen en herstellen, door ontbossing te controleren en ongecontroleerde weguitbreiding te voorkomen. Het versterken en herverbinden van habitate corridors, vooral langs rivier systemen en bosruggen, is cruciaal voor het waarborgen van metapopulatieconnectiviteit en ervoor te zorgen dat vogels vrij kunnen bewegen om in te spelen op seizoensgebonden behoeften en milieustress.
