Een Nieuwe Anomalie: Het Interstellaire Object 3I/Atlas
Recentelijk zijn er nieuwe waarnemingen gedaan van het interstellaire object 3I/Atlas, waaruit blijkt dat het object mogelijk tot 16% van zijn massa heeft verloren en mogelijk in stukken is gebroken.
Bij het analyseren van 3I/Atlas ga ik uit van de conservatieve veronderstelling dat het een natuurlijk komet is. De beelden van 3I/Atlas, gepubliceerd op 9 november 2029, tonen meerdere jets die zich tot ongeveer één miljoen kilometer richting de zon uitstrekken, en ongeveer drie miljoen kilometer in de tegenovergestelde richting.
Voor een natuurlijk komet wordt verwacht dat de uitgangsnelheid van de jets ongeveer 0,4 kilometer per seconde bedraagt, wat overeenkomt met de geluidssnelheid van gas op de afstand van 3I/Atlas tot de zon. Bij deze snelheid zouden de jets gedurende een periode van één tot drie maanden zichtbaar zijn geweest.
De jets gericht naar de zon werden echter door de zonnestroom gestopt op een afstand van één miljoen kilometer, wat leidde tot een massa dichtheid van enkele miljoenen protonmassa’s per kubieke centimeter. Dit resulteert in een massaflow van 5000 miljoen ton per maand per vierkante kilometer. Volgens mijn berekeningen is de totale massa van 3I/Atlas minimaal 33 miljard ton, wat betekent dat het object ongeveer 16% van zijn massa heeft verloren. Dit is consistent met de massa die vereist was voor de niet-gravitational versnelling tijdens de perihelion pass.
Is de Energie van de Zon Consistent met de Waarnemingen?
De sublimering van koolstofdioxide (CO₂) vereist 600 joule per gram, wat bijna vijf keer minder is dan voor water (H₂O). Spectroscopische gegevens gaven aan dat toen 3I/Atlas 2,4 keer verder van de zon was dan op het moment van perihelion, 87% van de gassen om het object heen CO₂ was. Om tijdens het perihelion 5000 miljoen ton CO₂ te sublimeren, moet 3I/Atlas minstens 3×10¹⁸ joules hebben ontvangen. Bij zijn afstand tot perihelion gaf de zon 700 joules per vierkante meter per seconde af. Dit betekent dat het absorptieoppervlak van 3I/Atlas meer dan 1600 vierkante kilometer moest zijn.
Een Probleem voor de Natuurlijke Komet Hypothese
Het vereiste oppervlak voor 3I/Atlas om de waargenomen massa te verliezen, is minstens 16 keer groter dan het limiet dat afgeleid is van zijn eerdere waarnemingen. Tijdens de waarnemingen van de Webb-telescoop op 6 augustus 2025 verloor 3I/Atlas slechts 150 kilogram per seconde. Dit staat in schril contrast met de eerdere bevindingen die een massa-verlies van ongeveer twee miljoen kilogram per seconde suggereerden.
Deze drastische toename in massa-verlies en helderheid tijdens perihelion suggereert dat 3I/Atlas mogelijk is uiteengevallen. Dit zou de oppervlakte van het materiaal verhoogd hebben, en om met een factor van minstens 16 te verhogen, zou 3I/Atlas zich in minstens 16 gelijkwaardige stukken moeten hebben opgedeeld, wat doet vermoeden dat het object explodeerde bij perihelion.
Toekomstige Waarnemingen en Vervolg
De aantrekkingskracht van de zon zal waarschijnlijk de fragmenten in de komende weken scheiden, wat een schouwspel kan opleveren dat lijkt op de komet Shoemaker-Levy 9 in 1994. Echter, als toekomstige observaties aantonen dat 3I/Atlas zijn integriteit heeft behouden, dan zullen we moeten overwegen dat het iets anders is dan een natuurlijk komet.
Ongeacht de fragmentatie, benadrukt de grote diameter van 3I/Atlas een belangrijke anomalie die eerder werd besproken: de massa van 3I/Atlas is meer dan een miljoen keer groter dan die van 1I/Oumuamua. Deze anomalie heeft een kans van minder dan 0,1% wanneer we kijken naar het materiaal in de interstellaire ruimte.
Tenslotte, als we het hebben over technologische aandrijvers, hebben deze een veel kleinere massaverlies nodig om de waarneembare jets te genereren. Toekomstige spectroscopische waarnemingen zullen de snelheid, massaflow en samenstelling van de jets van 3I/Atlas duidelijker maken. Laten we nieuwsgierig blijven!
