Fysici: We hebben bewezen dat het universum geen computer simulatie is

Al decennia lang doet het idee van een “kosmische simulatie” stof opwaaien bij wetenschappers en filosofen. Volgens deze hypothese zou onze realiteit niet meer zijn dan een enorm programma, waarbij alles wat we zien en ervaren, van atomen tot sterrenstelsels, slechts digitale codes zijn binnen een gigantische kosmische computer.

Echter, een nieuwe studie van de Universiteit van British Columbia – Okanagan campus, presenteert een krachtig wetenschappelijk bezwaar die beweert dat het universum geen digitale simulatie kan zijn, omdat de realiteit zelf aspecten bevat die door geen enkele computer nauwkeurig berekend of weergegeven kunnen worden.

Hypothese van de simulatie

De bekendste proponent van de simulatiehypothese, filosoof Nick Bostrom van de Universiteit van Oxford, stelde ongeveer 20 jaar geleden voor dat er drie mogelijkheden zijn voor de toekomst van beschavingen zoals de onze in dit universum:

• De eerste mogelijkheid: de beschaving komt op een dag in de problemen tijdens haar technologische vooruitgang, mogelijk omdat we niet kunnen omgaan met al die vooruitgang en besluiten om oorlog te voeren, wat resulteert in de ondergang van de beschaving.
• De tweede mogelijkheid: de beschaving overwint deze complexe problemen en bereikt na duizenden jaren een punt waarop ze enorme rekenkracht heeft waarmee ze simulaties van haar voorouders kan maken, maar ervoor kiest dit niet te doen.
• De derde mogelijkheid: de beschaving bereikt een technisch zeer gevorderd punt en besluit daadwerkelijk een simulatie te creëren.

Het holografische universum

In de fysica zijn er hypotheses die een vergelijkbare structuur voorstellen, waaronder het holografische universum. Deze theorie werd voor het eerst voorgesteld door de Nederlandse fysicus Gerard ’t Hooft in de jaren negentig. Daarna ontwikkelde de Britse fysicus Leonard Susskind dit principe verder door het te integreren in de snaartheorie.

In zijn boek “De oorlog van de zwarte gaten” zegt Susskind: “De driedimensionale wereld, zoals we die dagelijks ervaren, met sterrenstelsels, sterren, planeten, huizen, stenen en mensen, is een driedimensionaal beeld, een afbeelding van de realiteit die is gecodeerd op een verre tweedimensionale oppervlakte.”

Het holografische principe veronderstelt dat het driedimensionale universum gelezen kan worden in slechts twee dimensies. Dit lijkt op het eerste gezicht misschien belachelijk, maar wanneer natuurkundigen aannemen dat dit principe waar is in hun berekeningen, worden veel grote fysische problemen met betrekking tot de natuur van zwarte gaten en de verenigbaarheid van de zwaartekrachts- en kwantummechanica veel gemakkelijker om op te lossen, waardoor het lijkt alsof de natuurwetten logisch zijn wanneer ze slechts in twee dimensies zijn geschreven in plaats van drie.

Onvolledigheid

Echter, volgens de nieuwe studie, gepubliceerd in het “Journal of Holographic Applications in Physics”, heeft fysicus Mir Faisal samen met zijn collega’s concepten uit de logische wiskunde gebruikt, met name de stelling van Kurt Gödel. Deze stelling, die een pijler is van de filosofie van de wiskunde, zegt simpelweg dat er binnen elk wiskundig systeem ware uitspraken zijn die niet binnen dat systeem zelf bewezen kunnen worden. Dit betekent dat er limieten zijn aan wat logica of algoritmen kunnen bewijzen.

Als we dit idee naar de fysica overbrengen, betekent dit dat het universum niet volledig onderhevig kan zijn aan sluitende wiskundige of programmatische regels, omdat er verschijnselen zijn die de pure rekenkracht overstijgen. Met andere woorden, de waarheid is breder dan de wiskunde en de realiteit is dieper dan elke digitale “code” die geschreven kan worden.

Om het universum een simulatie te laten zijn, moet alles erin computationeel zijn, dat wil zeggen, het moet kunnen worden gecodeerd met beperkte stappen die door een machine kunnen worden uitgevoerd. Echter, volgens de studie hebben natuurkundigen ontdekt dat bepaalde eigenschappen van het universum, zoals de concepten van kwantumruimte-tijd, de oneindige aard van sommige vergelijkingen, en de fundamenten van bewustzijn, niet volledig rekenkundig kunnen worden weergegeven.

De platonische wereld

De studie roept op tot wat wetenschappers de “platonische wereld” noemen, de wereld van abstracte betekenissen en ideeën die de grenzen van tijd en ruimte overstijgen. Volgens dit perspectief zijn de natuurwetten niet slechts rekenspecificaties, maar “wiskundige waarheden” die bestaan op een hoger metafysisch niveau. Dit maakt het universum een echte wiskundige werkelijkheid, geen nagebootst model op digitale servers.

Een computer kan de wetten van de zwaartekracht simuleren, maar kan niet “de zwaartekracht zelf zijn”. Evenzo kan het een sterrenstelsel op een scherm tekenen, maar het kan geen sterrenstelsel creëren dat daadwerkelijk in de ruimte draait.

Daarom biedt de studie een nieuwe filosofische en wetenschappelijke visie die stelt dat het universum niet slechts een “enorme machine” is, maar een echte, werkelijke systeem dat niet volledig te simuleren is, omdat het lagen van betekenis, wanorde en bewustzijn bevat die niet gereduceerd kunnen worden tot nul en één. Vanuit dit perspectief leven we niet in een digitale game, maar in een verbluffend echt universum dat niet te kopiëren is, een universum dat zelfs na eeuwenlang onderzoek groter is dan onze vergelijkingen en rijker dan welke simulatie dan ook.