Het dieet en de verschillende locomotie van homininen hebben hen in staat gesteld om 3,4 miljoen jaar geleden hetzelfde gebied te delen zonder te concurreren om dezelfde middelen. Een nieuw ontdekt fossiel in Woranso-Mille, Ethiopië, ondersteunt deze bevindingen, bevestigd door tandresten en isotopische analyses.
Ruim 3,4 miljoen jaar geleden bewogen verschillende linages van homininen zich in het oosten van Afrika, waarbij ze verschillende bronnen gebruikten om concurrentie te vermijden. Een fossiel ontdekt in 2009 in Woranso-Mille is nu geclassificeerd als Australopithecus deyiremeda, een aparte soort van de beroemde Lucy (A. afarensis). Deze twee soorten deelden een leefgebied dankzij verschillende aanpassingen in hun locomotie en dieet.
“Ze moeten elkaar hebben gezien en tijd samen hebben doorgebracht in hetzelfde gebied terwijl ze hun eigen activiteiten uitvoerden,” zegt Yohannes Haile-Selassie, directeur van het Instituut voor Menselijke Oorsprong (IHO) en professor aan de School voor Menselijke Evolutie en Sociale Verandering van ASU.
De nauwkeurigheid van de fossielanalyse is cruciaal; wanneer het voetfragment in 2009 werd gevonden, wisten de onderzoekers al dat het verschilde van de soort Lucy. Tot op heden was het fossiel van de voet echter niet gekoppeld aan deze soort. Het team heeft nu na jaren van veldwerk en nieuwe ontdekkingen met zekerheid de voet van Burtele aan deze linage gekoppeld.
Dit voetfossiel, dat uit acht elementen bestaat, maakt het mogelijk om de hele extremiteit te reconstrueren, van de grote teen tot de vierde teen. De grote teen kon onafhankelijk bewegen, wat het mogelijk maakte om in bomen te klimmen zonder de capaciteit om rechtop te blijven lopen, terwijl de andere tenen gebruikt konden worden om zich af te zetten.
Het Woranso-Mille gebied is bijzonder omdat het duidelijk bewijs biedt dat twee verwante soorten op hetzelfde moment in hetzelfde gebied bestonden. “Het levert unieke inzichten op in hoe deze homininen hun leefomgeving gebruikten,” voegt Haile-Selassie toe.
De morfologie van de voet vertoont eigenschappen van zowel bipedaliteit als aanpassingen voor het leven in bomen. De grote teen faciliteerde het klimmen, terwijl de andere tenen konden hyperflexeren voor efficiënt lopen. Dit blijkt een significant verschil met A. afarensis, wiens voetafdrukken laten zien dat de grote teen in lijn was met de andere tenen.
“De ontdekking van een abducte grote teen in Ardipithecus ramidus was verrassend, omdat dit suggereert dat er 4,4 miljoen jaar geleden al homininen waren met een op een menselijke duim gelijkende teen,” zegt Haile-Selassie.
De aanwezigheid van verschillende manieren van bipedaliteit suggereert dat Australopithecus een verscheidenheid aan manieren om op twee benen te lopen verkende. Dit biedt inzicht in de variatie in aanpassingen en de evolutie van deze vroege voorouders, vooral in reactie op veranderingen in hun omgeving.
Onderzoek uitgevoerd door Naomi Levin van de Universiteit van Michigan naar de voeding van A. deyiremeda wees uit dat deze soort voornamelijk plantaardig voedsel consumeerde dat gelijk is aan de oudere homininen. Dit stelde hen in staat om hun ecologische niches te scheiden, hetgeen een belangrijke factor is voor hun gelijktijdige samenlevingen zonder directe competitie.
Het team ontdekte ook een kaak van een jonge A. deyiremeda, met behulp van 3D-scantechnologie om de groei te bestuderen. Ondanks de diversiteit in grootte, dieet en locomotie, was de groeiperiodiek opmerkelijk vergelijkbaar met andere vroege Australopithecus soorten.
“De enige manier waarop ze naast elkaar konden bestaan, was hun verschillende aanpassingen aan beweging en het benutten van verschillende voedingsbronnen,” besluit Haile-Selassie. “Deze vondsten bieden ons waardevolle inzichten in de evolutie van onze soort en hoe we mogelijk de huidige uitdagingen van klimaatverandering kunnen aanpakken.”
