De interstellaire object 3I/ATLAS vertoont opmerkelijke pulsaties die elke 16 uur plaatsvinden, vergelijkbaar met een hartslag. Maar wat er precies aan de hand is, blijft vooralsnog onduidelijk.
De meeste astronomen geloven momenteel dat 3I/ATLAS een zeer ongebruikelijke komeet is, afkomstig uit een andere sector van ons sterrenstelsel en die nu van ons zonnesysteem weg beweegt.
Avi Loeb, astrofysicus aan Harvard, stelt dat er voorlopig niet genoeg gegevens zijn om definitief vast te stellen wat 3I/ATLAS werkelijk is. Hij heeft opgemerkt dat de helderheid van het object elke 16 uur verandert, wat betekent dat deze met tientallen procenten kan toenemen of afnemen; een fenomeen dat moeilijk te verklaren is.
Recente afbeeldingen van het tussenstellaire object 3I/ATLAS, verkregen met behulp van grondtelescoop, tonen niet alleen de heldere kern van de komeet, maar ook een lange, goed gevormde ‘stofstaart’ die zich naar de zon uitstrekt en ongeveer 180.000 kilometer lang is. Dit kenmerk is zeldzaam bij kometen, en het is nog onduidelijk waarom 3I/ATLAS zo’n opvallende en rechte structuur heeft.
Volgens Loeb komt de meeste van de waargenomen lichtintensiteit van de gloeiende coma die de kern omringt, die bestaat uit gas en stof dat verdampt van het oppervlak van de komeetkern. Deze coma is doorzichtig, waardoor de kern zichtbaar is. Het is nog onduidelijk hoeveel van het totale licht dat we zien, wordt gereflecteerd door de kern zelf, omdat de afmetingen van de kern niet exact zijn vastgesteld. Er wordt echter aangenomen dat de kern een deel van het zonlicht reflecteert.
Loeb heeft gesuggereerd dat als al het licht daadwerkelijk afkomstig is van het vaste oppervlak van de kern, de diameter daarvan tussen de 10 en 23 kilometer zou moeten liggen. In werkelijkheid zou de kern kleiner moeten zijn, omdat het grootste deel van het licht wordt gereflecteerd door de komeetcomet. Als we aannemen dat de kern van komeet 3I/ATLAS ongeveer 2,8 kilometer groot is, zou dit minder dan één procent van al het zonlicht reflecteren. Het blijft dus een raadsel waarom de helderheid van 3I/ATLAS fluctueert, soms met tientallen procenten.
In de afgelopen maand zijn er in de foto’s van 3I/ATLAS talloze uitbarstingen van stof en gas waargenomen. Als de massa van de uitbarstingen periodiek pulserend is, kan dit de verdeling van het zonlicht dat door de gevormde coma gaat, beïnvloeden.
In parallelle gevallen van kometen kan dit worden veroorzaakt door de stroom van de staart die naar de zon gericht is, die alleen ontstaat wanneer een grote, ijzige zak aan één zijde van de kern naar de zon gericht is. Wanneer dat gebeurt, wordt de coma gevoed met stof en gas vanuit de ijzige zak.
Dit fenomeen doet denken aan een hartslag, waarbij een ‘bloedstroom’ van gas en stof om de komma cirkelt met een periode van 16 uur. Als we aannemen dat de snelheid van de uitstoot ongeveer 440 m/s is, zoals eerdere berekeningen hebben aangetoond, zouden de uitbarstingen langer dan 25.000 kilometer moeten zijn, maar ze blijken veel langer te zijn.
Loeb voegt eraan toe dat als 3I/ATLAS geen komeet is maar een buitenaards ruimtevaartuig, de pulserende uitbarstingen niet noodzakelijk naar de zon gericht hoeven te zijn. In plaats daarvan kunnen ze eruitzien als een goed gestructureerde straal, zoals te zien is op de foto’s. Toekomstige gegevens over de periodieke helderheidsveranderingen van de uitbarstingen van 3I/ATLAS kunnen onthullen of deze uitbarstingen natuurlijk zijn of het gevolg van een kunstmatige motor.
