Astronomen hebben een nieuwe exoplaneet ontdekt die de kansen op de ontdekking van buitenaards leven aanzienlijk kan verbeteren. De planeet, genaamd GJ 251 c, draait om een dwergster op slechts 20 lichtjaar van de aarde.
“We zoeken naar dergelijke planeten omdat ze onze beste kans zijn om elders leven te vinden,” legt Suvrath Mahadevan, professor in de astronomie aan de Penn State University en co-auteur van de studie over de ontdekking, uit.
“De planeet bevindt zich in de bewoonbare zone, wat betekent dat hij op de juiste afstand van zijn ster staat zodat vloeibaar water op zijn oppervlak kan bestaan, als hij de juiste atmosfeer heeft.”
20 Jaar aan Gegevens Geanalyseerd
Mahadevan en zijn collega’s analyseerden gegevens die over een periode van 20 jaar zijn verzameld met telescopen over de hele wereld. Ze concentreerden zich op de kleine bewegingen van de ster GJ 251, veroorzaakt door de zwaartekracht van de omliggende planeten. Deze ‘wiggle-bewegingen’ zijn te zien in kleine Dopplershift-veranderingen in het sterlicht.
In eerste instantie verbeterden de onderzoekers de metingen van een reeds bekende interne planeet, GJ 251 b, die de ster om de 14 dagen omcirkelt.
Combinatie met Spectrografen
Door de lange-termijnobservaties te combineren met nieuwe, uiterst nauwkeurige gegevens van de Habitabele Zone Planet Finder (HPF) spectrograaf, ontdekten ze een tweede, sterker signaal dat zich elke 54 dagen herhaalde – een aanwijzing voor een andere, zwaardere planeet in het systeem.
Het team bevestigde het signaal met het NEID-spectrometer in het Kitt-Peak National Observatory in Arizona.
Heeft GJ 251 c Aardeachtige Kenmerken?
De gegevens wijzen erop dat GJ 251 c een rotsachtige samenstelling heeft die vergelijkbaar is met die van de aarde en bijna vier keer zo zwaar is. Dit leverde hem de titel ‘superaard’ op.
Een van de grootste uitdagingen bij het zoeken naar verre werelden is het scheiden van de signalen van de planeet van de activiteit van zijn ster. Om signaal en ruis te onderscheiden, gebruikten de onderzoekers geavanceerde modelleringstechnieken.
De Toekomst van Exoplanetenonderzoek
De ontdekking van exoplaneten zoals GJ 251 c vereist hightechinstrumenten en complexe data-analyse. Het werk is gebaseerd op wereldwijde samenwerking en vereist vooral een langdurige betrokkenheid van de landen die het onderzoek financieren. Vaak duurt het tientallen jaren voordat er bruikbare resultaten beschikbaar zijn.
Hoewel de nieuw ontdekte planeet met de huidige instrumenten nog niet direct kan worden afgebeeld, zijn de onderzoekers optimistisch: de volgende generatie telescopen met spiegels van 30 meter in diameter zal in staat zijn om de atmosfeer van de planeet te analyseren en mogelijke chemische aanwijzingen voor leven te vinden.
“We kunnen nog niet bevestigen dat GJ 251 c een atmosfeer of leven herbergt, maar de planeet is een veelbelovende doelwit voor toekomstige verkenningen,” zegt Mahadevan. “We hebben een spannende ontdekking gedaan, maar er is nog veel meer te leren over deze planeet.”
Hoe Lang Duurt een Reis van 20 Lichtjaar?
Een interstellair avontuur van 20 lichtjaar met een ruimteschip dat is gebouwd volgens de huidige technologie is een enorme tijdreis die vele generaties zou omvatten. Conventionele aandrijvingen bewegen zich slechts in kleine fracties van de lichtsnelheid, wat resulteert in reistijden van tienduizenden tot honderdduizenden jaren.
Een huidig ruimteschip zou meer dan 18.000 jaar nodig hebben om ongeveer 4,2 lichtjaar te overbruggen, wat op 20 lichtjaar omgerekend rond de 80.000 jaar zou zijn. Zelfs de snelste huidige ruimtesondes bereiken slechts een fractie van de lichtsnelheid.
De hoop ligt op toekomstgerichte technologieën zoals het door laser aangedreven lichtzeil, dat wordt onderzocht door initiatieven zoals Breakthrough Starshot. Deze kleine, onbemande sondes zouden theoretisch met tot 20 procent van de lichtsnelheid kunnen reizen. Dit zou een reis van 20 lichtjaar nog steeds minstens een eeuw laten duren, maar in elk geval in voor mensen voorstelbare tijdframes.
Een bijzonder effect van de relativiteitstheorie vermindert voor astronauten de subjectieve reisduur dramatisch wanneer ze zich met bijna de lichtsnelheid bewegen. Door tijdsdilatatie verstrijkt de tijd aan boord van het ruimteschip veel langzamer, zodat de reizigers de afstand in maanden of enkele jaren kunnen ervaren, terwijl op aarde tienduizenden jaren verstrijken.
