Cientisten hebben onlangs bevroren bacteriën uit het permafrost van Alaska ontdooid en deze zagen een actieve herleving van leven. Dit fenomeen kan leiden tot de afgifte van aanzienlijke hoeveelheden koolstofdioxide en methaan, wat een groot risico vormt voor een ‘klimaatfeedback’ in deze klimaatgevoelige regio.
Een Duik in de Diepe Laag
Micro-organismen die zo’n 40.000 jaar in het permafrost waren bevroren, zijn weer tot leven gekomen in een laboratorium. Bij het ontdooien reorganiseerden ze zich snel en begonnen ze organische koolstof te verbruiken, waarbij ze koolstofdioxide en methaan in de atmosfeer vrijlieten. Dit onderzoek, geleid door wetenschappers van het California Institute of Technology, trekt de aandacht en benadrukt de noodzaak om ons bewust te zijn van de wereldwijde klimaatmodellen.
De Ohrsprong van Emissies
De noordelijke bodems bevatten enorme hoeveelheden organische koolstof, ongeveer het dubbele van wat er momenteel in de atmosfeer aanwezig is. De sleutel tot de afgifte van deze broeikasgassen ligt in de duur van het ontdooien.
Het Experiment
- Beginfase: In de eerste maand was de activiteit bijna onmerkbaar, wat suggereert dat kortdurende hittegolven niet voldoende zijn om het proces op gang te brengen.
- Versnelde Activiteit: Ongeveer zes maanden later veranderde het beeld. De microbiele gemeenschappen reorganiseerden zich, vormden biofilms en gingen volledig aan de slag met de omzetting van organisch materiaal in gassen.
Met de lengere warme seizoenen in het Arctische gebied, een feit dat reeds door de NOAA is gedocumenteerd, blijft de diepe permafrost langere tijd ontdooid. Dit geeft micro-organismen voldoende tijd om hun ‘beginvertraging’ te overwinnen en in maximale activiteit te komen.
Het Risico van Klimaatfeedback
De heractivatie van microben verhoogt de bezorgdheid over gevaarlijke klimaatfeedback: meer ontdooien leidt tot meer natuurlijke emissies, wat op zijn beurt de wereldwijde opwarming verder verhoogt en leidt tot nog meer ontdooien.
Met name methaan heeft een veel sterkere warmtevangende eigenschap dan koolstofdioxide. Als deze transitie versnelt, kunnen natuurlijke emissies het moeilijk maken om de klimaatdoelen van de mensheid te halen.
De conclusie van het onderzoek is dat, hoewel de studie op één locatie is uitgevoerd, de resultaten wijzen op een universele factor: als de bodem enkele maanden opgewarmd blijft, kan het oude leven worden heractiveerd, waardoor het permafrost verandert van een koolstofreservoir naar een bron van gasemissies. Ingenieurs en overheden hebben nu behoefte aan nauwkeuriger kaarten om infrastructuren aan te passen — wegen, gebouwen en pijpleidingen — aan een terrein dat zijn stabiliteit van eeuwen heeft verloren.
