In een park in Rio de Janeiro bloeien indrukwekkende talipot palmen voor de eerste en enige keer in hun leven, decennia nadat de beroemde Braziliaanse landschapsarchitect Roberto Burle Marx ze in de jaren ’60 introduceerde.
Op het einde van hun leven — dat tussen de 40 en 80 jaar kan duren — laat de palmboom een centrale pluim zien die vol zit met miljoenen kleine, crèmekleurige bloemen die hoog boven de waaiervormige bladeren rijzen. Dit zeldzame fenomeen verbindt het verleden met het heden en wekt de nieuwsgierigheid van voorbijgangers in het Flamengo Park, waar ze stoppen, hun nekken verrekken om de schoonheid te bewonderen en foto’s te maken.
Vinicius Vanni, een 42-jarige civiel ingenieur, hoopte zelfs zaailingen te verzamelen en deze te planten. “Ik zal ze waarschijnlijk niet meer in bloei zien, maar ze zullen er zijn voor toekomstige generaties,” zegt hij vanuit Flamengo Park, dat vlakbij een strand ligt en een spectaculair uitzicht biedt op de Suikerbroodberg.
Afkomstig uit Zuid-India en Sri Lanka, kan de talipot palm tot wel 30 meter hoog worden en zo’n 25 miljoen bloemen produceren wanneer hij bloeit, met behulp van energie die gedurende tientallen jaren is opgebouwd. Als de bloemen worden bestoven, produceren ze vruchten die kunnen uitgroeien tot zaailingen.
Naast het Flamengo Park, kunnen de talipot palmen ook worden gevonden in de Botanische Tuin van Rio, waar ze eveneens in bloei staan. Dit komt omdat ze samen uit Zuid-Azië zijn gehaald, dezelfde metabolisme hebben en zijn blootgesteld aan hetzelfde Braziliaanse ritme van daglicht, volgens Aline Saavedra, een bioloog aan de staatuniversiteit van Rio de Janeiro.
Saavedra legt uit dat milieuwetten strikt reguleren hoe soorten uit een ander continent worden getransporteerd, hoewel talipot palmen niet invasief zijn door hun langzame ontwikkeling. De interesse die dit fenomeen heeft gegenereerd, is positief en kan een gevoel van verbondenheid aanmoedigen om de omgeving te behouden in plaats van te vernielen, aldus Saavedra.
“Deze palmsoort geeft ons een reflectie op de vergankelijkheid, omdat hij ongeveer dezelfde levensduur heeft als een menselijke wees,” voegt Saavedra toe. “Marx wilde ook een poëtische perspectief overbrengen.”
