In het Zuid-Atlantische gebied fungeren vulkanische rotsen als geologische sponzen. Deze rotsen kunnen tot wel 60 miljoen jaar lang CO₂ uit de oceaan opslaan, wat een cruciale rol speelt in ons klimaat.
Wat zijn vulkanische breukrotsen?
Vulkanische breukrotsen zijn verzamelingen van fragmentarisch lava die zich aan de flanken van onderzeese bergen ophopen. Deze rotsen hebben een extreem poreuze structuur die hen in staat stelt om als natuurlijke opslagplaatsen voor CO₂ te functioneren.
Het proces van koolstofopslag
Over miljoenen jaren dringt zeewater door de gaten in het gebroken materiaal. Tijdens deze langzame interactie reageren bepaalde ionen uit het water met de rots en vormen ze carbonaatmineralen die het CO₂ binnenin de steen vergrendelen. Onderzoekers hebben aangetoond dat deze breuken ideale structuren zijn om koolstof op te slaan zonder in te storten.
De rol van de oceaan in de koolstofcyclus
De diepe koolstofcyclus reguleert het klimaat op lange termijn. Terwijl nieuwe vulkanische korst wordt gevormd en CO₂ afgegeven, fungeert afgekoelde en afwijkende korst als een chemisch filter. Het zout water stroomt door de scheuren van de nieuw gevormde rots en kan koolstof vastleggen. Dit proces stelt ons in staat om te begrijpen hoe de aarde in het verleden haar klimaat heeft gestabiliseerd.
De impact van vulkanische breukrotsen
Onderzoeksteam ontdekte dat vulkanische breuken vaak tussen twee en veertig keer zoveel CO₂ opslaan als intact basalt, wat aangeeft hoe belangrijk deze structuur is voor de koolstofopslag. Ondanks dat basalts ook CO₂ kunnen opslaan, gebeurt dit veel langzamer vanwege hun beperkte interne oppervlakte.
Geheime rol van de oceaanbodem
De oceaanbodem wordt vaak beschouwd als een koolstofput, maar het belang van deze fragmentarische lagen is pas recent erkend. De ontdekking van deze dynamieken dringt aan op het belang van verder onderzoek naar de oceaan en zijn structuur om de mondiale koolstofbalans te begrijpen.
Praktische implicaties van deze ontdekking
Dit onderzoek opent nieuwe mogelijkheden voor het ontwikkelen van strategieën voor natuurlijke koolstofopslag. Enkele ideeën zijn om:
- Tecnologieën voor snelle mineralisatie te inspireren, gericht op het vastleggen van CO₂ in basaltformaties op het land.
- De rol van de oceaanse korst te integreren in klimaatmodellen om nauwkeuriger de evolutie van atmosferisch CO₂ te voorspellen.
- Beleidsmaatregelen voor de bescherming van mariene geologie te versterken.
- Onderzoek naar oceaan geo-chemie te bevorderen om deze depositieprocessen beter te begrijpen.
Al met al is onbekende processen onder de zeespiegel van cruciaal belang voor het begrijpen van de complexe relatie tussen de aarde en haar klimaat. Terwijl we vooruit kijken, kunnen deze ontdekkingen ons richting geven in de strijd tegen klimaatverandering.
