De majestueuze talipot palmen in een park in Rio de Janeiro bloeien voor het eerst en voor het laatst in hun leven, decennia nadat de gerenommeerde Braziliaanse landschapsarchitect Roberto Burle Marx ze in de jaren ’60 heeft geïntroduceerd.
Vlak voor het einde van hun levenscyclus, die kan variëren van 40 tot 80 jaar, brengen de palmen een centrale pluim voort, vol miljoenen kleine crème-witte bloemen die boven hun waaierachtige bladeren uit stijgen.
Dit zeldzame fenomeen, dat het verleden en het heden verbindt, heeft de nieuwsgierigheid gewekt van voorbijgangers in het Parque do Flamengo. Mensen houden halt, strekken hun nek om de bloeiende planten bewonderend te bekijken en foto’s te maken.
Een 42-jarige civiel ingenieur, Vinicius Vanni, overweegt zelfs om zaailingen te verzamelen en deze te planten. “Waarschijnlijk zie ik ze niet meer bloeien, maar ze zullen er zijn voor toekomstige generaties,” vertelde hij vanuit het Parque do Flamengo, dat naast een nabijgelegen strand ligt en uitzicht biedt op de iconische Pão de Açúcar.
De talipot palm, afkomstig uit het zuiden van India en Sri Lanka, kan tot 30 meter hoog worden en produceert ongeveer 25 miljoen bloemen wanneer hij bloeit, gebruikmakend van de energie die hij gedurende tientallen jaren heeft opgebouwd.
Als de bloemen worden bestoven, kunnen ze vruchten voortbrengen die zich tot zaailingen kunnen ontwikkelen. Naast het Parque do Flamengo zijn de talipot palmen ook te bekijken in de Botanische Tuin van Rio, waar ze eveneens in bloei staan.
De palmen zijn samen vanuit Zuid-Azië gebracht, hebben een gelijkaardig metabolisme en zijn blootgesteld aan hetzelfde daglichtritme van Brazilië, aldus Aline Saavedra, bioloog aan de Universiteit van de Staat Rio de Janeiro.
Saavedra merkte op dat milieuwetten streng het transport van inheemse soorten uit andere continenten reguleren, hoewel de talipot palmen niet invasief zijn door hun langzame ontwikkeling.
De interesse die dit fenomeen opwekt, is positief en kan een gevoel van verbondenheid tussen mensen bevorderen, waardoor ze eerder geneigd zijn om het milieu te beschermen dan te vernietigen, volgens Saavedra.
“Deze soort palm laat ons nadenken over de vergankelijkheid, aangezien ze een levensduur heeft die vergelijkbaar is met die van een mens. Marx wilde ook een poëtisch perspectief overbrengen,” herinnert Saavedra ons.
