De kosmische snelheidgrens is volledig van toepassing „ter plaatse”: geen enkele raket kan sneller reizen dan het licht in onze directe omgeving. Echter, de uitdijende ruimte biedt een interessante uitzondering: de ruimte tussen de sterrenstelsels rekt zich uit, waardoor verre sterrenstelsels zich kunnen verwijderen alsof ze sneller zijn dan het licht.
Dit is de reden waarom, hoewel het universum al 13,77 miljard jaar oud is, de straal van onze „zichtbare bubbel” ongeveer 45 miljard lichtjaar bedraagt – in die tijd is de ruimte blijven uitdijen.
In de buurt van de Hubble-afstand lijken sterrenstelsels zich met dezelfde snelheid of zelfs sneller dan het licht van ons te verwijderen, maar we kunnen ze nog steeds waarnemen omdat hun fotonen vertrokken op een moment dat alles dichter bij elkaar was.
Er bestaat echter een ultieme grens, de kosmologische gebeurtenishorizon, die zich momenteel op ongeveer 17 miljard lichtjaar afstand bevindt: licht dat van verder dan deze afstand komt, zal ons nooit bereiken. Door donkere energie vestigt deze horizon zich ongeveer op 60 miljard lichtjaar, en over ongeveer 100 miljard jaar zullen alleen de sterrenstelsels van de Lokale Groep nog zichtbaar zijn.
